بررسی سرویس مجازی سازی شبکه Hyper-V در ویندوز سرور 2016 – قسمت اول

در مورد مقالات بسیاری در سایت شرکت امن پایه ریزان کارن موجود می باشد، در این مقاله به بررسی سرویس مجازی سازی شبکه Hyper-V در ویندوز سرور 2016 خواهیم پرداخت. مایکروسافت در ویندوز سرور 2016 و Virtual Machine Managerیا VMM، راهکار مجازی سازی شبکه End-To-End را ارائه می‌دهد. پنج مولفه‌ی اصلی که راهکار مجازی سازی شبکه‌ی مایکروسافت را تشکیل می‌دهند، عبارتند از:

Windows Azure Pack برای ویندوز سرور یک پرتال Tenant Facing به منظور ایجاد شبکه‌های مجازی و یک درگاه مدیریتی برای مدیریت شبکه های مجازی فراهم می‌کند.

 VMM مدیریت متمرکز ساختار شبکه را فراهم می‌کند.

Microsoft Network Controller برای مدیریت، تنظیم، نظارت وعیب‌یابی زیرساخت‌های شبکه­ی مجازی و فیزیکی در دیتاسنتر، یک نقطه اتوماسیون متمرکز و قابل برنامه ریزی برای اتوماسیون فراهم می‌کند.

 مجازی­ سازی شبکه Hyper-V، زیرساخت‌های مورد نیاز برای مجازی‌سازی ترافیک شبکه را فراهم می‌کند.

Gateway‌های مجازی­ سازی شبکه Hyper-V، ارتباط بین شبکه‌های مجازی و فیزیکی را فراهم می‌کند.

در این مقاله مزایا و قابلیت‌های مجازی­ سازی شبکه Hyper-V به عنوان بخشی از راهکار کلی مجازی سازی شبکه در ویندوز سرور 2016 معرفی شد­ه و در مورد چگونگی مجازی سازی شبکه از Private Cloudها که به دنبال تلفیق Workload سازمانی بوده و providerهای سرویس Public Cloud مربوط به Infrastructure as a Service یا IaaS هستند، توضیح داده می­شود.

نحوه‌ی ارائه‌ی شبکه‌های مجازی یا شبکه‌ی VM برای ماشین‌های مجازی توسط مجازی­ سازی شبکه Hyper-V ، شبیه به نحوه‌ی ارائه‌ی ماشین‌های مجازی برای سیستم عامل، توسط مجازی ­سازی سرور می‌باشد. مجازی‌سازی شبکه، شبکه های مجازی را از زیرساخت شبکه‌ی فیزیکی جدا می‌کند و محدودیت‌های اختصاصی VLAN و سلسله مراتب IP را از آماده‌سازی ماشین مجازی، برطرف می‌کند. این انعطاف‌پذیری باعث می‌شود کاربر بتواند به Cloudهای IaaS منتقل شود و برای Hosterها و مدیران دیتاسنتر در زمینه‌ی مدیریت زیرساخت‌ها کارآمد باشد، ضمن اینکه Multi-Tenant Isolation، الزامات امنیتی و پشتیبانی از همپوشانی IP ماشین­های مجازی را حفظ می‌کند.

کاربران تمایل دارند دیتاسنتر خود را بدون بروز مشکل به Cloud گسترش دهند. ولی امروزه چالش‌های فنی در ساخت معماری Cloud Hybrid یکپارچه‌ای وجود دارد. یکی از بزرگترین موانعی که کاربران با آن روبرو هستند استفاده مجدد از توپولوژی شبکه موجود مانند Subnet‌ها، IPها، خدمات شبکه و غیره درCloud  و ارتباط بین منابع On-premises و منابع Cloud آنها می­باشد. مجازی­ سازی شبکه Hyper-V مفهومی از یک شبکه VM را ارائه می‌دهد که مستقل از شبکه‌ی فیزیکی مربوطه است و در این مفهوم شبکه VM، که متشکل از یک یا چند Virtual Subnet می‌باشد، مکان دقیق در Physical Network ماشین‌های مجازیِ متصل به شبکه مجازی از توپولوژی شبکه مجازی جدا می شود. در نتیجه، کاربران می‌توانند Subnet‌های مجازی خود را به راحتی با حفظ IPهای موجود و توپولوژی موجود در فضای Cloud انتقال دهند تا سرویس های موجود بدون اطلاع از مکان فیزیکی Subnetها به کار خود ادامه دهند، بدین معنی که مجازی­ سازی شبکه Hyper-V یک Cloud Hybrid یکپارچه را فعال می‌نماید.

علاوه بر Cloud Hybrid، بسیاری از سازمان‌ها دیتاسنترهای خود را ادغام کرده و Private Cloud ایجاد کرده تا در داخل سازمان از کارآیی و مقیاس پذیری معماری Cloudها برخوردار شوند. شبکه مجازی­ سازی Hyper-V با جداسازی توپولوژی شبکه Business Unitها با مجازی سازی از توپولوژی واقعی شبکه، امکان انعطاف‌پذیری و کارایی بهتر Private Cloudها را فراهم می‌کند. به این ترتیب، Business Unitها می‌توانند در حالی که از یکدیگر جدا هستند، به راحتی Private Cloud داخلی را به اشتراک بگذارند و همچنان توپولوژی‌های شبکه‌ی موجود را حفظ کنند. و تیم عملیاتی دیتاسنتر دارای این انعطاف‌پذیری است تا بدون ایجاد وقفه در سرور، در هر نقطه از دیتاسنتر Workloadها را به صورت پویا منتقل کند.

ویژگی­های سرویس مجازی ­سازی شبکه Hyper-V

مزیت اصلی این ویژگی برای کسانی که Workload دارند این است که اکنون می‌توانند توپولوژی‌های حجم کار خود را بدون تغییر IP یا نوشتن مجدد برنامه‌های خود، به Cloud منتقل کنند. به عنوان مثال، برنامه‌ی معمولی Three-Tier LOB از یک Front End Tier، یک Logic Tier تجاری و یک لایه دیتاسنتر تشکیل شده است، از طریق پالیسی، مجازی­سازی شبکه Hyper-V به کاربر امکان می‌دهد تا بدون نیاز به تغییر برنامه‌ها، با حفظ توپولوژی مسیریابی و IP سرویس‌ها، یعنی IP ماشین‌مجازی، تمام یا قسمت‌هایی از سه لایه را به Cloud اختصاص دهد.

انعطاف‌پذیری بیشتر در نصب ماشین مجازی برای صاحبان زیرساخت‌ها، این امکان را فراهم می‌کند تا بدون تغییر در ماشین‌های مجازی یا تنظیم مجدد شبکه‌ها، Workloadها را به هر نقطه از دیتاسنتر منتقل کنند. به عنوان مثال شبکه مجازی ­سازی Hyper-V  امکان انتقال متقابل Subnetها را فراهم می‌کند تا یک ماشین مجازی بتواند بدون اختلال در سرویس، به هر نقطه در دیتاسنتر انتقال یابد. قبلاً انتقال Live محدود به Subnet‌ای بود که می‌توان ماشین‌های مجازی را در آن قرار داد. انتقال Cross Subnet Live به مدیران سازمان اجازه می‌دهد تا Workloadها را بر اساس نیازهای Dynamic Resource ها و بهره‌وری از انرژی، ادغام کنند و همچنین می‌توانند بدون ایجاد اختلال در زمان کار کاربر، تعمیر و نگهداری زیرساخت‌ها را فراهم نمایند.

ادامه مقاله - قسمت دوم